Wierzymy w ogrom kosmosu, ale pozostajemy sceptyczni co do śladów stóp wyznaczających zakurzone szlaki odległych światów



Ewolucja ludzkości na Ziemi jest głęboko powiązana ze zjawiskami planetarnymi naszego rodzimego świata. Słońce, niezwykła gwiazda, służy jako planetarny integrator życia i znacząco wpływa na procesy środowiskowe zachodzące na Ziemi. W ramach skomplikowanej sieci wpływów, grawitacja w szczególności kształtuje naszą zdolność do poruszania się w pozycji pionowej. Chodzenie w pozycji pionowej wiąże się z różnymi subtelnościami, takimi jak równoważenie środków ciężkości naszych kończyn, tułowia i głowy, przy czym mózg nadzoruje wszystkie regulacje. Co więcej, mózgowe krążenie krwi jest krytycznym procesem, który jest szczególnie wrażliwy na ziemską grawitację.

Krążenie krwi to dynamiczny proces polegający na przepływie krwi przez naczynia krwionośne, napędzany różnicą ciśnienia hydrostatycznego w różnych częściach układu krążenia. Krew przemieszcza się z obszarów o wysokim ciśnieniu do tych o niskim ciśnieniu. Na proces ten wpływa opór stawiany przepływowi krwi przez ściany naczyń krwionośnych oraz lepkość samej krwi.

Fizjologia grawitacyjna

Minutowa objętość krążącej krwi jest kluczowym wskaźnikiem hemodynamiki. Co ciekawe, prędkość objętościowa przepływu krwi jest identyczna zarówno w dużym, jak i małym układzie krążenia. Objętość krwi przepływającej przez aortę lub pień płucny odpowiada objętości pokonującej całe pole przekroju poprzecznego naczyń w dowolnym segmencie krążenia. Zasada ta dotyczy również tętnic szyjnych zaopatrujących półkule mózgowe. Co więcej, postępy w eksploracji kosmosu zapewniły ludzkości wgląd w wpływ grawitacji na fizjologię.

Chociaż niemożliwe jest rozwiązanie wszystkich kwestii fizjologii grawitacyjnej napotykanych podczas lotów kosmicznych, na Ziemi opracowano różne metody symulacji skutków grawitacji. Metody te pozwalają na porównanie danych z lotu z danymi z eksperymentów modelowych w celu wyjaśnienia mechanizmów zmian w układzie czuciowo-ruchowym. 

Po lotach kosmicznych astronauci potrzebują czasu na ponowne dostosowanie się do ziemskiej grawitacji i często przechodzą neurorehabilitację. Specjaliści medyczni przeprowadzają różne procedury neuromodulacji, aby regulować zmieniony stan funkcjonalny układu nerwowego spowodowany ekspozycją na przestrzeń kosmiczną. Zasada neuromodulacji terapeutycznej opiera się na wzajemnym oddziaływaniu między regulacją zmian funkcji mózgu a przetwarzaniem informacji sensorycznych podczas zadań motorycznych.

Astronauci oddalają się od Ziemi, a eksploracja kosmosu pokazała, że ludzie mogą odzyskać siły po podróżach trwających ponad rok. Jednak wykonalność głębokich podróży kosmicznych, wiążących się z długotrwałą nieobecnością na Ziemi i znoszeniem niskiej grawitacji, budzi obawy o poważne zmiany w mózgu. Niezweryfikowane przekonanie, że "ludzie mogą zamieszkiwać inne planety o grawitacji nawet trzykrotnie różniącej się od ziemskiej bez zakłócania mózgowego przepływu krwi, po przekroczeniu którego może dojść do nieodwracalnych uszkodzeń", wymaga ostrożnego rozważenia. Ostatecznie ustalono, że niska grawitacja wywołuje fizjologiczne zmiany w mózgu.

Gotowość w Utopii

Ambitne deklaracje Elona Muska dotyczące przeniesienia miliona ludzi na Marsa rodzą intrygujące pytania. Być może bierze on pod uwagę zmniejszoną grawitację na Marsie i jej potencjalne skutki psychologiczne, które mogą prowadzić do większego polegania na obliczeniach.

Marsjańska grawitacja jest o 62% mniejsza niż ziemska, co czyni ją około 2,5 razy słabszą. Przy takiej grawitacji osoba, która waży 45 kg  na Ziemi, na Marsie ważyłaby około 18 kg.

---

Amon
www.strefa44.pl
www.strefa44.com.pl