Skanowanie satelitarne mogło ujawnić lokalizację „labiryntu Egiptu”



Skanowanie satelitarne przeprowadzone przez brytyjską firmę Merlin Burrows, specjalizującą się w nowoczesnym obrazowaniu, ujawniło prawdopodobnie owiane legendą labirynt Egiptu – rozległy podziemny kompleks, który według starożytnego historyka Herodota składa się z 3000 komnat.

Skanowanie, które po raz pierwszy zaprezentowano w 2015 roku podczas prywatnego spotkania w brytyjskim Harrogate, pokazuje ogromną podziemną strukturę, w której centrum znajduje się tajemniczy, 40-metrowy metalowy obiekt. Rodzi to pytania, które podważają konwencjonalną archeologię. Skanowanie, przeprowadzone pod kierownictwem Tima Akersa, byłego oficera RAF Menwith Hill posiadającego doświadczenie w obrazowaniu satelitarnym, ujawniło wielowarstwowy kompleks pod stanowiskiem archeologicznym Hawara, w pobliżu piramidy Hawara. Piramida ta, zbudowana w okresie Średniego Państwa Egiptu, od dawna kojarzona jest z labiryntem opisanym przez Herodota w V wieku p.n.e.

Jego raporty mówiły o ogromnej konstrukcji, częściowo naziemnej, a częściowo podziemnej, z zawiłymi korytarzami i komnatami. Dotychczas wiele z jego opisów uznawano za przesadzone lub zagubione. Jednak technologia Merlina Burrowsa, pierwotnie opracowana do celów wojskowych, takich jak lokalizacja okrętów podwodnych i wykrywanie bunkrów, rzuciła nowe światło na to miejsce.

Sercem odkrycia jest ogromna hala o szerokości 40 metrów i długości 100 metrów, w której znajduje się wolnostojący obiekt, nazwany przez Akersa „Dippy” na cześć szkieletu diplodoka w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. W przeciwieństwie do otaczających go kamieni i cegieł glinianych obiekt ten wygląda na metalowy. Jego kształt przypomina miętową pastylkę Tic Tac lub starożytny egipski pierścień Shen – symbol wieczności. Materiał, z którego został wykonany, oraz jego przeznaczenie nie są znane, co rodzi spekulacje na temat jego pochodzenia i funkcji.
 
Skany pokazują cztery różne warstwy podziemne w odległości od 20 do 50 metrów, co jest zgodne z wcześniejszymi badaniami geofizycznymi, takimi jak ekspedycja Mataha z 2008 roku. Warstwy te tworzą kompleks wielkości dziesięciu boisk piłkarskich, połączonych centralnym korytarzem przypominającym atrium. Miejsce to otoczone jest strukturą przypominającą wykop, który ma kształt greckiej litery omega lub pierścienia Shen, co wskazuje na świadome zaprojektowanie w nawiązaniu do starożytnej symboliki. Skanowanie potwierdza również istnienie dwóch komnat pod piramidą Hawara. Jedna z nich odpowiada komorze grobowej odkrytej przez archeologa Flindersa Petriego w 1888 roku, a druga, dotychczas nieznana, znajduje się za „ślepą uliczką”, którą Petrie uznał za ślepą uliczkę. Korytarz ten, prawdopodobnie zakryty wodami gruntowymi z pobliskiego kanału Bahr-Wahbi, może prowadzić do samego labiryntu.

Wody gruntowe przez długi czas utrudniały badania Hawary, ponieważ płytkie zalewy utrudniały dostęp do piramidy i okolic. Jednak skanowanie Akersa wykazało, że głębsze struktury pozostały nienaruszone, a ich puste wnętrze zachowało się pod skałą macierzystą.







Odkrycie to obala wcześniejsze obawy, że labirynt mógł być całkowicie zalany wodą, i daje nadzieję na przyszłe ekspedycje. Skanowanie wykryło również pionowe szyby, prawdopodobnie groby z czasów wizyty Herodota, co nadaje temu miejscu dodatkowe znaczenie historyczne. Louis De Cordier, kluczowa postać projektu, musiał liczyć się z konsekwencjami w 2008 roku po tym, jak przekazał wyniki wyprawy Mataha, co zapewniło mu miejsce na czarnej liście egipskich archeologów. Aby uniknąć podobnych przeszkód, zespół wprowadził ścisłe umowy o zachowaniu poufności i nadał priorytet przyszłej wyprawie przed publicznym rozgłosem. Doświadczenia z przeszłości pokazały, że pochopne ogłoszenia często prowadziły do szumu medialnego i przeszkód biurokratycznych, w tym krytycznej konfrontacji z takimi osobistościami jak dr Zahi Hawass, były szef egipskiego Ministerstwa Starożytności.

Briefing w Harrogate, który odbył się w apartamencie Montpellier w hotelu Crown, był decydującym momentem. Uczestnicy, w tym kierownik projektu Andrew Barker i badacz Michael Donnellan, sprawdzili skany w monitorowanej sali, co podkreśliło sensowność odkrycia. Prezentacja Akersa pokazała złożoność skanów: kilka nakładających się obrazów zostało skompresowanych do jednego widoku, w którym kolory wskazywały głębię i materiał. Czarne plamy oznaczały artefakty powierzchniowe, podczas gdy głębsze warstwy pojawiały się w kolorach żółtym, czerwonym, zielonym i niebieskim, odsłaniając teksturowany podziemny świat. Podczas gdy plany nowej wyprawy nabierają kształtu, zespół pozostaje ostrożny i świadomy politycznej i kulturowej wrażliwości związanej z takim odkryciem.

---

Amon
www.strefa44.pl
www.strefa44.com.pl