Czarna dziura o masie 30 miliardów razy większej od naszego Słońca odkryta



W centrum gromady gwiazd Abell 1201 BCG, około 2,7 miliarda lat świetlnych od Ziemi, znajduje się gigantyczna galaktyka eliptyczna, która z kolei ma w swoim jądrze supermasywną czarną dziurę o niewyobrażalnej masie około 30 miliardów gwiazd takich jak nasze Słońce. Wcześniejsze analizy sugerowały, że jest to duży obiekt - większy niż większość znanych czarnych dziur. Jednak ostatnie analizy pokazują, że jest to jeden z największych obiektów we wszechświecie, a nawet większy niż niektóre galaktyki. Jak pisze zespół naukowców kierowany przez astronoma dr Jamesa Nightingale'a z Wydziału Fizyki Uniwersytetu w Durham w Anglii w swoim opracowaniu opublikowanym w czasopiśmie Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, ma ona szacunkową masę około 30 miliardów (±2 miliardy) razy większą od naszego Słońca.

Trudno umieścić to w kontekście, ale oto porównanie: jedna z największych galaktyk satelitarnych Drogi Mlecznej, Mały Obłok Magellana, ma masę 6,5 miliarda mas Słońca. Oznacza to, że ta pojedyncza czarna dziura ma pięć razy więcej masy niż one. "Ta konkretna czarna dziura, która jest około 30 miliardów razy większa od masy naszego Słońca, jest jedną z największych, jakie kiedykolwiek odkryto i znajduje się na górnej granicy tego, jak duże według nas mogą być teoretycznie czarne dziury, więc jest to niezwykle ekscytujące odkrycie" - powiedział dr Nightingale w oświadczeniu.

Obserwowanie czarnych dziur nie jest takie proste. Nieprzypadkowo są one nazywane "czarnymi", ponieważ nic im nie ucieka, nawet światło, więc badacze mogą obserwować tylko to, co dzieje się wokół nich. Możliwe jest więc wykrycie fal grawitacyjnych z małych łączących się dziur lub fal radiowych z bezpośredniego sąsiedztwa, jak to miało miejsce w przypadku czarnej dziury w centrum naszej Drogi Mlecznej. Można je również wykryć, gdy aktywnie żerują, ponieważ ich niesamowite przyciąganie grawitacyjne może rozgrzać materiał do tego stopnia, że świeci on w świetle rentgenowskim. Metoda zastosowana przez astronomów w tym przypadku była jednak inna, ponieważ badacze zasymulowali efekt soczewkowania grawitacyjnego. Zjawisko znane jako soczewkowanie grawitacyjne pozwala naukowcom obserwować niezwykle odległe obiekty, których światło zostało zniekształcone przez ogromne galaktyki i gromady galaktyk znajdujące się na pierwszym planie. Nowa metoda wykorzystuje odkrycia Alberta Einsteina, który w 1915 roku wykazał, że grawitacja zagina tkaninę czasoprzestrzeni. Oznacza to, że masywne obiekty takie jak gwiazdy i galaktyki uginają światło wokół siebie. Soczewka grawitacyjna, podobnie jak szkło powiększające, zasadniczo działa najlepiej, gdy obiekt lub urządzenie pomiarowe znajduje się w określonym miejscu zwanym punktem centralnym.

Czarne dziury również stanowią bardzo dobre soczewki grawitacyjne, więc w tym badaniu symulowano supermasywne czarne dziury o różnych rozmiarach w masywnych galaktykach. Zespół wyodrębnił, jak zaginałyby one światło i odkryli, że ich model z gigantyczną supermasywną czarną dziurą pasował do obserwacji Kosmicznego Teleskopu Hubble'a.

Cytat:"Większość znanych nam największych czarnych dziur znajduje się w stanie aktywnym, w którym materia przyciągnięta w pobliże czarnej dziury nagrzewa się i uwalnia energię w postaci światła, promieniowania rentgenowskiego i innego promieniowania" - powiedział dr Nightingale. "Jednak soczewkowanie grawitacyjne pozwala nam badać nieaktywne czarne dziury, co nie jest obecnie możliwe w odległych galaktykach. Dzięki temu podejściu moglibyśmy wykryć znacznie więcej czarnych dziur poza naszym lokalnym wszechświatem i dowiedzieć się, jak te egzotyczne obiekty ewoluowały w bardziej odległym czasie kosmicznym."

---

Amon
www.strefa44.pl
www.strefa44.com.pl