Sanktuarium Obłoku Oorta i polowanie na Planetę X: Ogromne planety mogą czaić się na obrzeżach Układu Słonecznego



Nasz Układ Słoneczny miał chaotyczną przeszłość. Ziemia i inne planety znajdują się obecnie na stabilnych orbitach, ale podczas ich formowania zaszły drastyczne zmiany. Jowisz prawdopodobnie znajdował się znacznie bliżej Słońca niż obecnie, a jego przemieszczenie nie tylko przesunęło inne planety, ale także oczyściło Układ Słoneczny z zanieczyszczeń, wyrzucając większość z nich do Obłoku Oorta. Obłok Oorta znajduje się na grawitacyjnej krawędzi Układu Słonecznego. Podczas gdy większość zanieczyszczeń z Obłoku Oorta jest prawdopodobnie stosunkowo niewielka, możliwe jest, że czają się tam obiekty wielkości planety, nawet bardziej odległe niż hipotetyczna Planeta X. W ostatnich latach astronomowie zaczęli aktywnie badać Obłok Oorta w poszukiwaniu tajemniczej "planety X", której istnienie odkryto w połowie ubiegłej dekady.

Niektóre z odłamków wyrzuconych z wewnętrznego Układu Słonecznego zostały prawdopodobnie wyrzucone jeszcze dalej. Uniknęły one grawitacji Słońca i dryfowały w przestrzeni międzygwiezdnej. Wiemy, że jest to możliwe, ponieważ mieliśmy co najmniej dwóch kometarnych gości z innych układów gwiezdnych. Zaobserwowaliśmy również planety zbłąkane, które zerwały więzi grawitacyjne ze swoją gwiazdą macierzystą. W galaktyce jest wiele niebiańskich sierot.

Ale rodzi to również interesujące pytanie. Jeśli młody układ planetarny może wypychać komety i planety, to czy inne układy gwiezdne mogą przejąć niektóre z tych światów? Jest to temat nowego artykułu zaakceptowanego do publikacji w Monthly Notices of the Royal Astronomical Society i dostępnego na serwerze preprintów arXiv.

Zespół naukowców przeprowadził serię symulacji komputerowych, badając, w jaki sposób układy planetarne wyrzucają duże planety i jak układ planetarny może je złapać. Aby zostać wyrzuconą, planeta musi uzyskać wystarczającą energię kinetyczną, aby wydostać się z grawitacyjnego przyciągania swojej gwiazdy. Ale oznacza to również, że planeta ma tak dużo energii kinetycznej, że trudno byłoby ją utrzymać w innym układzie gwiezdnym. Podobnie jak w przypadku wizyt 'Oumuamua i Borisova, większość niebiańskich spotkań z nieuczciwą planetą byłaby przelotna. Zespół odkrył jednak, że przyciąganie grawitacyjne samej galaktyki może tłumić ruch nieuczciwej planety, a tym samym, w niewielkim ułamku zderzeń niebieskich, gwiazda może uwięzić planetę. Największa szansa na to nie jest wtedy, gdy planeta przechodzi blisko gwiazdy, ale raczej wtedy, gdy dryfuje bezpośrednio wewnątrz obłoku Oorta. Większość planet schwytanych przez gwiazdę będzie znajdować się na zewnętrznej krawędzi układu.

Cytat:    "Nasze obliczenia pokazują, że planety, które uformowały się wewnątrz chaotycznie ułożonego obłoku Oorta lub wpadły do niego z zewnątrz, mogą istnieć w nim przez miliardy lat. Sugeruje to, że duże byłe światy powinny często znajdować się w takich regionach układów planetarnych. Jeśli taka planeta istnieje wewnątrz Układu Słonecznego, to jest ona oddalona od hipotetycznej "planety X" o dziesiątki lub setki razy" - piszą naukowcy.

Według obliczeń, nawet 10% pierwotnych planet gwiazdy mogło zostać wyrzuconych w przestrzeń kosmiczną. Biorąc pod uwagę dynamikę galaktyki i wczesnego Układu Słonecznego, istnieje około 7% szans, że Układ Słoneczny ma uwięzioną lodową gigantyczną planetę w obłoku Oorta. Jednak prawdopodobieństwo, że lodowy gigant powstały w Układzie Słonecznym został wepchnięty do obłoku Oorta wynosi około 1 na 200.

Tak więc, jeśli istnieje planeta na skraju Układu Słonecznego, to najprawdopodobniej jest to adoptowane dziecko, a nie jedno z potomków Słońca. Oczywiście najprawdopodobniej w obłoku Oorta nie ma dużych światów, ale badanie to pokazuje, że układy planetarne nie zawsze tworzą się w izolacji i istnieje wiele układów gwiezdnych, które mogą być rodzinami mieszanymi.

---

Amon
www.strefa44.pl
www.strefa44.com.pl