Znajdujemy się na obrzeżach raju: zaskakujące odkrycie naukowe ujawniło, że przyciąga nas coś nieznanego



Wielki Wybuch, wydarzenie, które dało początek wszechświatowi, miało miejsce 13,7 miliarda lat temu. Jednak wskazanie miejsca jego wystąpienia nie jest proste. Czy możemy zidentyfikować miejsce w kosmosie i zmierzyć naszą odległość od źródła? Astrofizyk i popularyzator nauki Ethan Siegel zastanawiał się nad tym pytaniem i wyjaśnił, dlaczego naukowcy często go unikają. Co ciekawe, znajdujemy się niemal w samym sercu Stworzenia. To dość dziwna myśl, prawda?

Podróżujące ziarenka piasku

Eksplozja to znane pojęcie: odłamki wylatują na zewnątrz. Gdyby mentalnie odwrócić ten proces, kawałki zbiegałyby się z powrotem do jednego punktu - epicentrum. W latach trzydziestych XX wieku astronomowie zaobserwowali, że wszystkie galaktyki wydają się oddalać od nas. Co ciekawe, im bardziej odległa galaktyka, tym szybciej się oddalała. Rodzi to osobliwe pytanie: co jest w nas tak odpychającego?

Jednakże, jeśli przyjmiesz perspektywę dowolnego odłamka, postrzegasz siebie jako nieruchomego, centrum wszechświata i początek współrzędnych. Z tego punktu widzenia wszystkie inne odłamki wydają się oddalać od ciebie i rzeczywiście, jak zauważyli astronomowie, im bardziej odległy odłamek, tym szybciej się oddala. Ta obserwacja dostarcza odpowiedzi. Wydaje się, że znajdujemy się w epicentrum, a wszystko od nas ucieka, jednak każdy fragment postrzega to samo zjawisko.

Przyciągnięci przez nieznane

Po bliższym przyjrzeniu się okazuje się, że galaktyki oddalają się od nas nieco szybciej w jednym kierunku i wolniej w drugim. Ta rozbieżność wydaje się być kluczem. Jednak ten „klucz” jest metaforycznie zardzewiały i nie pasuje do „zamka”. Wracając do koncepcji eksplozji, można zauważyć na filmach z takich wydarzeń, że chmury ognia często wybuchają z epicentrum, a każda z nich rozprzestrzenia się w unikalny sposób. Podobnie Wielki Wybuch nie był jednorodny. Te nieregularności są tym, co obserwujemy.

Nasza galaktyka jest najwyraźniej ciągnięta przez coś ogromnego. Po raz pierwszy wykryto to w 1973 roku, a do 1986 roku zidentyfikowano Wielki Atraktor. Znajduje się on w odległości 250 milionów lat świetlnych i posiada masę równą 10 podniesionym do 16 potęgi masie naszego Słońca. Liczby te są tak ogromne, że terminy takie jak kwadryliony czy sekstyliony są nieadekwatne do ich ilościowego określenia.

Czy powinniśmy obserwować tę ogromną istotę, do której jesteśmy przyciągani? Jednak nie możemy, ponieważ jest ona zasłonięta przez kosmiczny pył w dysku naszej Galaktyki. To, co odkryliśmy, to ogromne skupisko galaktyk; jednak nie jest ono źródłem przyciągania. Atraktor przyciąga naszą galaktykę, grupę obejmującą naszą własną oraz megagrupę składającą się z około 100 000 galaktyk, znaną jako Laniakea.

W ten sposób oddalamy się od epicentrum Wielkiego Wybuchu, grawitując nieco w kierunku enigmatycznego Wielkiego Przyciągacza. Wszystko jest tak rozległe i wspaniałe, podczas gdy my jesteśmy tak maleńcy. Czy to możliwe, że nie istnieje pojedynczy układ współrzędnych, który mógłby nas zakotwiczyć i pomóc określić pierwotną lokalizację Wielkiego Wybuchu?

Gołębie na ratunek

Eksplozja obejmuje nie tylko odłamki, ale także światło. W 1948 roku astronom George Gamow zaobserwował, że światło Wielkiego Wybuchu nie zniknęło, a jedynie osłabło z czasem. Odkrycia Gamowa początkowo nie przyciągnęły uwagi i dopiero później inni teoretycy doszli do podobnych wniosków, a niektórzy obserwatorzy zauważyli anomalie, nie zdając sobie sprawy z ich znaczenia.
W 1965 roku Arno Penzias i Robert Wilson naprawiali wadliwie działający radioteleskop, który nieustannie emitował syczący dźwięk. Początkowo obwiniali gołębie, które zabrudziły antenę. Jednak nawet po dokładnym wyczyszczeniu hałas nie ustawał.

Ostatecznie odkryto, że hałas ten był „światłem” z Wielkiego Wybuchu. W ciągu miliardów lat zmniejszyło się i, zgodnie z mechaniką kwantową, straciło energię, przechodząc do widma fal radiowych, gdzie nawet dziś może być wykrywane przez hobbystów.

Początkowo jednostajny syczący hałas był irytujący, ale po wystrzeleniu satelitów i wykonaniu pomiarów potwierdzono, że rzeczywiście przechodzimy od „pierwotnego światła” konstelacji Wodnika do konstelacji Lwa. Co ciekawe, oba gwiazdozbiory są zodiakalne, co oznacza, że nasza trajektoria z jakiegoś powodu pokrywa się z płaszczyzną orbity Ziemi.

Fragmenty mogą rozpraszać się w różnych kierunkach lub być przyciągane do siebie, podobnie jak nasze przyciąganie do Wielkiego Atraktora. Światło służy jako poszukiwany układ współrzędnych.
Tak więc, biorąc wszystko pod uwagę, epicentrum Wielkiego Wybuchu wydaje się być niezwykle blisko, zaledwie 17 milionów lat świetlnych od nas. Odległość ta sprawia, że znajduje się ono poza naszą Galaktyką, ale pozostaje w zasięgu pobliskich galaktyk, widocznych gołym okiem w pogodną noc, nawet bez teleskopu, uchwyconych zwykłym aparatem fotograficznym. Jest naprawdę bardzo blisko.

Strefa naszego siedliska jest wyraźna i wyznaczona. Znajdujemy się w pobliżu początku wszystkich początków. Biorąc pod uwagę, że obecna średnica Wszechświata wynosi około stu miliardów lat świetlnych i jeśli założymy, że biblijny Eden, z którego pochodzą Adam i Ewa, znajdował się w dzisiejszym Iraku, w Mezopotamii, to jesteśmy zaledwie pięć kilometrów od Edenu, w sąsiedniej wiosce. To zaledwie godzina drogi. Co za rewelacja! Czy astronomowie o tym wiedzieli, ale to ukrywali? Dlaczego Ethan Siegel, który w swoim awatarze w mediach społecznościowych nosi osobliwy kapelusz (wyraźnie wskazujący na desperację), miałby to ujawnić? Prawda jest taka, że jest tak... i nie do końca.

Wszędzie i nigdzie

Kiedy wyobrażamy sobie Wielki Wybuch, często błędnie wyobrażamy sobie konwencjonalną eksplozję zachodzącą w istniejącej wcześniej przestrzeni. Możemy zapytać: „Gdzie to się stało? Na tamtym wzgórzu?”, tak jakby krajobraz był już obecny. W rzeczywistości jednak Wielki Wybuch nie nastąpił w przestrzeni; nie było żadnej przestrzeni. Zarówno stworzył, jak i nadal tworzy przestrzeń, rozszerzając się w nicość. Ta świadomość fundamentalnie zmienia nasze rozumienie. Rozważmy wszechświat zaledwie mikrosekundę po Wielkim Wybuchu, kiedy był ledwie większy niż jądro atomowe.

Wyobraźmy sobie fragment materii (z którego później uformuje się nasza galaktyka) zwracający się do sąsiedniego fragmentu (mającego stać się inną galaktyką):

Cytat:„Wow! Jesteśmy praktycznie sąsiadami!”.

Cytat:„Nie tylko obok mnie, ale bezpośrednio pode mną” - odpowiada sąsiad.

I rzeczywiście, wszyscy jesteśmy sąsiadami, ponieważ Wszechświat, jak pamiętamy, jest maleńki. Tak więc rozchodzimy się. Niegdyś sąsiedzi, teraz tak odlegli, że nawet światło nie jest w stanie zniwelować różnicy, czyniąc ich niewidzialnymi. Siedzisz przy kominku, otoczony wnukami, opowiadając:

Cytat:„To była intensywna sprawa. Była tylko pustka, ciemność, a potem nagle tuż obok mnie”.

Podobnie galaktyka na krańcu wszechświata opowiada swoim „wnukom” tę samą historię. Dla niej również wszystko było „blisko”, ona również była wybrana! Tutaj wszyscy jesteśmy wybrani, a dla zwykłego człowieka jest to trudne do zrozumienia. Co sugeruje ta prosta narracja? Że we Wszechświecie nie ma faworytów, że centrum leży wszędzie, że na całym świecie obowiązują te same prawa naturalne. To sugeruje - tak, wydaje się, że Raj jest na wyciągnięcie ręki. Jest nawet widoczny. Ale ta wizja jest wspólna dla wszystkich i być może Raj jest tylko iluzją lub odwrotnie, samą esencją, która obdarza nas wszystkich swoim bogactwem?

Rzeczywiście, jest wiele do przemyślenia.

---

Amon
www.strefa44.pl
www.strefa44.com.pl