Obce statki przemierzają kosmos, niewidoczne dla nas, lecz  pasujące do opisu wszechświata



Nasze poszukiwania technosygnatur w kosmosie - oznak nienaturalności, stworzonych nie przez naturę, ale przez inne cywilizacje - nie przyniosły jeszcze owoców. A co, jeśli dowody aktywności obcych są już przed nami, niezauważone?

Szybko poruszające się gwiazdy na niebie mogły zostać wykorzystane przez inną inteligencję, przekształcone w statki kosmiczne i nawigowane w przestrzeni kosmicznej, jak zaproponował europejski badacz Clément Vidal. Jego artykuł jest obecnie przygotowywany do recenzji przed publikacją w profesjonalnym czasopiśmie.

Statek kosmiczny to nie wybór

Wyobraźmy sobie, że jesteśmy wysoce zaawansowaną cywilizacją stojącą przed dylematem: nasz rozwój przekroczył możliwości Ziemi. Zasoby kurczą się, a nasze artystyczne wysiłki jeszcze bardziej degradują klimat, czyniąc naszą planetę coraz bardziej niegościnną. Logicznym krokiem jest wykorzystanie zasobów Księżyca, Marsa i nie tylko. Rozpoczęliśmy eksplorację Układu Słonecznego za pomocą robotów - zadanie, które może nas zająć na tysiąclecia. Ale co się stanie, gdy te tysiąclecia miną, a planety zostaną wyczerpane? Musimy wtedy szukać nowych światów w innych układach gwiezdnych.

Tradycyjnie pisarze science fiction i futurolodzy wyobrażali sobie ten scenariusz w prosty sposób: skonstruować statek kosmiczny i wysłać odważne dusze, aby znalazły następną siedzibę ludzkości. Plan ten jest jednak błędny. Podróż tam i z powrotem, przesiedlenie ogromnej populacji i stworzenie nowego społeczeństwa od podstaw to trudne zadania. Co więcej, ci, którzy pozostaliby w tyle, w niewielkim stopniu skorzystaliby z zasobów innego systemu planetarnego ze względu na zaporowe koszty transportu energii i metali.

Clement Vidal, filozof przed fizykiem, dostrzegł absurdalność tej koncepcji i zaproponował śmiałą alternatywę: co by było, gdyby cywilizacja zdecydowała się przenieść cały swój układ planetarny i gwiazdę bliżej świeżych rezerwuarów zasobów? Wymagałoby to przekształcenia gwiazdy w swego rodzaju statek kosmiczny. Szerokie myślenie Vidala jest oczywiste, ukazując jego filozoficzną głębię i innowacyjne podejście do fizyki.

W centrum planu znajduje się gwiazda neutronowa

Według Vidala, aby to osiągnąć, należy sprawić, by gwiazda promieniowała w jednym kierunku, co spowoduje ciąg odrzutowy i ruch układu gwiezdnego. W układzie podwójnym proces ten jest bardziej wykonalny. Modele matematyczne Vidala sugerują, że idealny scenariusz obejmuje gwiazdę neutronową - zwartą i gęstą - oraz zwykłą gwiazdę. Aby kontrolować zwykłą gwiazdę, można podgrzać jedną stronę lub zmienić jej pole magnetyczne. Gwiazdy posiadają silne pola magnetyczne związane z ich aktywnością. Generując asymetryczne pole magnetyczne, jedna strona gwiazdy nagrzewa się, napędzając ją do przodu.

Ta operacja wymaga ogromnej energii, którą gwiazda neutronowa może dostarczyć dzięki swojej intensywnej grawitacji. Umieszczając urządzenie na gwieździe neutronowej w celu manipulowania zwykłą gwiazdą, można je włączyć, gdy zwykła gwiazda jest zwrócona w określonym kierunku, a następnie wyłączyć, aby uzyskać zamierzony ruch.

A co z niebem?

Rzeczywiście, w galaktyce istnieją układy niebieskie, które wykazują takie zachowanie. Astronomowie nazywają te obiekty „czarnymi wdowami”, co stanowi rzadką kategorię z zaledwie trzema znanymi przykładami. Układy te charakteryzują się tym, że większa gwiazda pobiera materię od mniejszego towarzysza, jednocześnie bombardując go promieniowaniem, co powoduje, że mniejsza gwiazda szybciej traci materię. Jedna z takich par, znajdująca się w odległości 10 tysięcy lat świetlnych, istnieje zaledwie od kilku tysięcy lat, co jest stosunkowo krótkim okresem życia dla takich układów.

Vidal pozostaje ostrożny, odzwierciedlając swoją głębię jako badacza. Zauważa, że trzy rozpoznane „czarne wdowy” nie wykazują żadnych oznak sztuczności. Jednak system J0610-2100 wyróżnia się jako anomalia; brakuje mu pewnych efektów typowych dla wszystkich naturalnych pulsarów.

„Czarne wdowy” są znane ze swojego szybkiego ruchu. Sugeruje to, że gdyby ktoś użył gwiazdy neutronowej do napędzenia układu w określonym kierunku, takie przedsięwzięcie mogłoby zakończyć się sukcesem.

Dokąd ich to zaprowadzi?

Ruch gwiazd to fascynujący temat. Dla nas gwiazdy wydają się stałe względem siebie, wschodząc i zachodząc w wyniku obrotu Ziemi bez zmiany wzorów konstelacji. Jest to jednak mylące. Gwiazdy są w ciągłym ruchu; na przykład Wielki Wóz, który obserwowali nasi paleolityczni przodkowie, miał zupełnie inny kształt. Podczas gdy gwiazdy obracają się wokół centrum galaktyki, poruszają się również indywidualnie, co stanowi intrygę. Podczas gdy większość gwiazd porusza się z przewidywalną prędkością, niektóre są wyjątkowo szybkie. Weźmy na przykład niedawno odkrytą gwiazdę zidentyfikowaną jedynie za pomocą długiego kodu numerycznego, pędzącą w przestrzeni kosmicznej z prędkością 2 milionów kilometrów na godzinę - ponad dwa razy szybciej niż nasze Słońce, które porusza się z prędkością 800 tysięcy kilometrów na godzinę.

Astronomowie spekulują, że gwiazda ta została wyrzucona z układu podwójnego w wyniku eksplozji supernowej, choć pozostaje to w sferze spekulacji, ponieważ eksplozja nie została zaobserwowana i nie pozostawiła żadnych wykrywalnych pozostałości. Dlatego ta nowa teoria pomaga wyjaśnić pewne osobliwości.

Wielka głuchota

Clément Vidal może spotkać się ze sceptycyzmem, a obiekcje często zakorzenione są w przekonaniu o tym, co jest obecnie niemożliwe. Nasze możliwości w kosmosie wciąż się rodzą; ledwo udało nam się zmienić trajektorię asteroidy, a nasze zrozumienie cykli Słońca pozostaje ograniczone, przez co obawiamy się jego zmieniających się nastrojów co 11 lat. Pomysł poruszenia gwiazdy wydaje się niezgłębiony, ale propozycje Vidala nie odbiegają od ustalonych zasad astronomicznych, a kosmos przedstawia wiarygodne scenariusze.

Pomimo młodego wieku, Vidal od pewnego czasu jest stałym elementem w dziedzinie eksploracji kosmosu. Jego obszerny dorobek, doceniony w renomowanych czasopismach, bada skrzyżowanie filozofii i kosmosu. Jest orędownikiem koncepcji noosfery, „sfery rozumu”, wprowadzonej przez Vladimira Vernadsky'ego. W swoich astronomicznych dociekaniach spekuluje na temat stylu życia starożytnych, zaawansowanych cywilizacji, sugerując, że mogą one zużywać swoje gwiazdy w celu uzyskania energii i materiałów, a nawet próbować zmienić prawa kosmiczne, aby spowolnić proces starzenia się wszechświata.

Co będzie dalej? Czy poszukiwania życia pozaziemskiego skupią się na okolicach „czarnych wdów” lub w pobliżu wędrującej gwiazdy? Mało prawdopodobne. Istnieje wiele hipotez dotyczących pojawienia się innych cywilizacji. Jednak dostępnych jest tylko kilka potężnych teleskopów. Czas teleskopu jest drogi i przydzielany przez specjalny komitet, który teoretycznie wybiera najlepsze projekty, ale w praktyce faworyzuje te, które gwarantują uzyskanie znaczących, medialnych wyników. Ostatecznie system opiera się na inwestorach, którzy muszą mieć pewność, że ich fundusze nie zostaną zmarnowane. „Pokaż nam sukcesy! Wtedy zapewnimy więcej funduszy” - mówią.

Prawdopodobieństwo pomyślnego znalezienia obcego życia jest niewielkie, co prowadzi do odrzucenia takich propozycji. Poszukiwania prowadzone są głównie w ramach prywatnych inicjatyw finansowanych przez milionerów-filantropów. Pojawia się jednak kolejna kwestia: naukowiec z osobistą wizją znaczenia często otacza każdego filantropa. Naukowiec ten stara się potwierdzić własne teorie, ponieważ próżność, a nie tylko znaczenie, napędza świat. W związku z tym jest mało prawdopodobne, aby przyjęli projekty proponowane z zewnątrz. Tak więc dyskusje na temat „ciszy Wszechświata” są w rzeczywistości refleksjami na temat „ślepoty ludzkości”.

---

Amon
www.strefa44.pl
www.strefa44.com.pl