Poszukiwanie nowej Ziemi: spostrzeżenia naukowców na temat atmosfery Wenus oświetlonej przez Słońce



W ciągu ostatnich trzydziestu lat astronomowie zidentyfikowali ponad 5 500 egzoplanet krążących wokół gwiazd podobnych do naszego Słońca. Jednak od samego początku zarówno społeczność naukowa, jak i opinia publiczna były szczególnie zainteresowane lokalizacją planet podobnych do Ziemi, z nadzieją na odkrycie życia w innym miejscu we wszechświecie. Podczas gdy skaliste planety Układu Słonecznego są znane od jakiegoś czasu, badanie ich atmosfer - kluczowych dla poszukiwania życia - pozostaje poważnym wyzwaniem. Badanie atmosfer planetarnych ma długą historię.

Do tej pory naukowcy badali ekspansywne i rozdęte atmosfery gazowych olbrzymów wokół odległych gwiazd. W takich przypadkach astronomowie obserwują planetę tranzytującą swoją gwiazdę, analizując światło gwiazdy, gdy filtruje ono przez gęstą warstwę atmosferyczną planety, porównując je ze światłem gwiazdy, gdy planeta nie jest w tranzycie. Rozbieżność między tymi dwoma pomiarami wyraźnie ujawnia skład chemiczny atmosfery tranzytującej planety. Chociaż analiza ta jest możliwa do przeprowadzenia w przypadku gazowych olbrzymów, staje się znacznie trudniejsza w przypadku planet skalistych, takich jak Ziemia.



Sedno sprawy tkwi w kontrastujących ze sobą losach Ziemi i jej bliźniaczki, Wenus. Obie planety mają niemal identyczne rozmiary i znajdują się w strefie zamieszkiwalnej Słońca, otoczone gęstą atmosferą. Jednak życie kwitnie na Ziemi, podczas gdy Wenus pozostaje jałowa, prawdopodobnie nigdy nie gościła życia.

Rozczarowanie w poszukiwaniu Nowej Ziemi: nieprzewidziane wyzwania

Ciśnienie atmosferyczne na Wenus ponad stukrotnie przewyższa to na powierzchni Ziemi, temperatury utrzymują się powyżej 420 stopni Celsjusza, a niebo zalewają deszcze kwasu siarkowego. W związku z tym te bliźniacze planety przedstawiają bardzo rozbieżne perspektywy dla pojawienia się życia. Pojawia się ważne pytanie: Czy naukowcy poszukujący drugiej Ziemi w odległych układach planetarnych mogą odróżnić planety skaliste, takie jak Ziemia, od planet podobnych do Wenus?

Aby się tego dowiedzieć, zespół naukowców z Instytutu Astrofizyki (IA) postanowił zbadać, jakie spostrzeżenia na temat atmosfery Wenus można by uzyskać, gdyby planeta nie znajdowała się w odległości 40 milionów kilometrów, ale raczej w innym układzie, odległym o kilka lat świetlnych. Kluczowym aspektem jest możliwość rozróżnienia atmosfer składających się głównie z azotu od tych, które składają się głównie z dwutlenku węgla, tak jak atmosfera Wenus. Naukowcy wykorzystali dane z 5 i 6 czerwca 2012 roku, podczas tranzytu Wenus przez tarczę Słońca, zapewniając możliwość obserwacji przejścia planety na tle jej (i naszej) gwiazdy. Obserwacje te umożliwiły określenie wpływu atmosfery Wenus na promieniowanie słoneczne. Astronomowie wywnioskowali, że wraz z pojawieniem się najnowocześniejszych obserwatoriów, takich jak Ekstremalnie Wielki Teleskop (ELT) i Kosmiczny Teleskop Ariela, możliwe będzie obserwowanie i ustalenie składu atmosfery egzoplanet wielkości Ziemi.


Egzoplaneta Gliese 12 b, odkryta w maju 2024 r., znajduje się w odległości 40 lat świetlnych i może być wielkości Ziemi lub nieco mniejsza, podobnie jak Wenus. Ta koncepcja artystyczna ilustruje potencjalne interpretacje planety, przedstawiając ją z atmosferą i bez niej, która może być tak gruba i gęsta jak atmosfera Wenus.

Okazuje się jednak, że metody te mogą nie wystarczyć do dokładnego rozróżnienia między planetami podobnymi do Wenus i Ziemi, potencjalnie prowadząc do znacznych błędów. Planeta odkryta w odległym układzie, początkowo postrzegana jako druga Ziemia, może w rzeczywistości przypominać drugą Wenus.

---

Amon
www.strefa44.pl
www.strefa44.com.pl