Sekrety władzy: dążenie Komitetu Trzystu do globalnej dominacji



Praktycznie niemożliwe jest spotkanie dobrze oczytanej osoby, która przynajmniej nie słyszała o przełomowym dziele Johna Colemana, The Committee of Three Hundred. Dla wielu ta książka to nie tylko tytuł, który dzwoni - to tekst, w który się zagłębili, nad którym się zastanawiali, a może nawet debatowali. Wydana po raz pierwszy w języku angielskim w 1991 roku książka doczekała się licznych wznowień, a niektóre z nich zawierały aktualizacje i dodatki od samego Colemana. Jej zasięg rozszerzył się daleko poza język oryginału, z tłumaczeniami na wiele języków, cementując jej status jako globalnego fenomenu.

John Coleman, urodzony w 1935 roku w Stanach Zjednoczonych, jest postacią, której historia życia dodaje znacznej wagi jego twierdzeniom. Były pracownik brytyjskiego wywiadu MI6, Coleman spędził lata zanurzony w mrocznym świecie szpiegostwa, zanim zwrócił swoją uwagę na pisanie. W ciągu ostatnich czterech dekad stworzył imponujący dorobek - według jego własnej relacji z 2006 roku obejmował on ponad 500 książek i artykułów. Jednak wśród tego płodnego dorobku, The Committee of Three Hundred wyróżnia się jako jego opus magnum, prawdopodobnie najbardziej znana i wpływowa książka tego rodzaju na całym świecie. 

Coleman twierdzi, że książka w dużej mierze opiera się na jego doświadczeniach z pierwszej ręki w MI6, a także na uprzywilejowanych informacjach niedostępnych dla ogółu społeczeństwa. W swej istocie praca ta ujawnia istnienie tajnej organizacji - tytułowego „Komitetu Trzystu” - składającej się z wybranej grupy globalnych elit dążących do zdominowania świata.



Według Colemana, Komitet ten ma swoje początki około 150 lat temu, wyłaniając się jako następca Rady 300, grupy kluczowych udziałowców Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej (EIC). Założona w 1600 roku na mocy statutu królowej Elżbiety I, EIC była kolosalnym podmiotem, który dzierżył ogromną władzę gospodarczą i polityczną aż do jej rozwiązania w 1874 roku. Coleman twierdzi, że do tego czasu Rada 300 ugruntowała już swoje wpływy, kontrolując gospodarki wielu krajów i dominując na światowych rynkach różnych towarów. Poprzez ustanowienie banków i korporacji w różnych sektorach, udziałowcy ci położyli podwaliny pod to, co miało stać się Komitetem Trzystu. Ten nowy podmiot odziedziczył i rozszerzył ambicje Rady, przewodząc brytyjskiemu imperium kolonialnemu, które obejmowało jedną czwartą światowej populacji - imperium tak rozległemu, że słynne było stwierdzenie, że słońce nigdy nad nim nie zachodzi.

Ostatecznym celem Komitetu, jak nakreślił Coleman, jest nic innego jak ustanowienie Jednego Państwa Światowego zarządzanego przez jeden, wszechmocny Jeden Rząd Światowy, z samym Komitetem na czele. Nawet w czasach EIC jego przywódcy dążyli do globalnej dominacji, osiągając częściowy sukces. Jednak Komitet Trzystu posunął tę misję dalej, nieustannie realizując ją do dnia dzisiejszego. Aby zrealizować tę wizję, Komitet wykorzystuje rozległy i wielopłaszczyznowy arsenał: systemy finansowe, potęgę militarną, środki masowego przekazu, narkotyki, manipulacje kulturowe (a raczej promowanie antykultury lub kontrkultury), zniekształcenia religijne (w tym pseudoreligie i jawny satanizm) oraz agencje wywiadowcze, takie jak MI6. Strategia Komitetu polega na instalowaniu swoich agentów na kluczowych stanowiskach rządowych w celu konsolidacji władzy. Jednocześnie stara się kontrolować masy poprzez przekształcanie ich świadomości za pomocą narzędzi takich jak propaganda medialna, kulty pogańskie, permisywizm seksualny, rozprzestrzenianie narkotyków i inne elementy kontrkultury.

Dla tych, którzy czytali książkę Colemana, idee te są dobrze znane. Jednak to, co wyróżnia Colemana, to jego perspektywa - nie jest on zwykłym kronikarzem wydarzeń. W całym The Committee of Three Hundred, jego głos niesie przekonanie zaangażowanego chrześcijanina, który postrzega Komitet jako kabałę satanistów. Dla Colemana grupa ta jest nie tylko zagrożeniem politycznym czy ekonomicznym, ale także duchowym, w pełni świadomym, że chrześcijaństwo stanowi największą przeszkodę dla jej planów. W związku z tym Komitet stara się je wykorzenić, często zastępując je okultystycznymi alternatywami i fałszywymi systemami wierzeń. Troska Colemana wykracza poza los jego wiary; obawia się on o ludzkość jako całość, ostrzegając, że neomaltuzjańska frakcja Komitetu zamierza fizycznie wyeliminować znaczną część globalnej populacji.

Jako Amerykanin, obawy Colemana są szczególnie dotkliwe, jeśli chodzi o Stany Zjednoczone. Jego patriotyzm prześwituje, ujawniając głęboko zakorzenioną miłość do swojego kraju i niepokój związany z jego trajektorią. Analitycy polityczni często zauważają, że prezydenci USA wydają się być ograniczani przez „okoliczności zewnętrzne”, podejmując decyzje, które wydają się nieoptymalne dla narodu i jego obywateli. Podczas gdy niektórzy przypisują to prezydenckim błędom, Coleman proponuje znacznie bardziej radykalną interpretację. Argumentuje on, podając wiele przykładów, że amerykańscy prezydenci - szczególnie w XX wieku - nie służą interesom swojego kraju ani jego obywateli. Zamiast tego działają jak marionetki, wykonując dyrektywy Komitetu Trzystu.

Coleman kontrastuje tę współczesną erę uległości z wcześniejszymi czasami, kiedy przywódcy USA uosabiali bardziej niezależnego, patriotycznego ducha. Wskazuje na postacie takie jak Andrew Jackson, siódmy prezydent (1829-1837), który słynnie udaremnił utworzenie banku centralnego, który zapewniłby Radzie Trzystu kontrolę nad finansami Ameryki. Jackson przeżył wiele prób zamachów na swoje życie, ostatecznie umierając z przyczyn naturalnych. Podobnie Abraham Lincoln, szesnasty prezydent, przeciwstawił się interesom bankowym Rady, tylko po to, by spotkać tragiczny koniec w 1865 roku - zamordowany, jak twierdzi Coleman, na polecenie tych samych potęg finansowych.



Coleman twierdzi jednak, że w XX wieku większość amerykańskich prezydentów znalazła się pod kontrolą Komitetu. Cytuje on Lyndona LaRouche'a, innego amerykańskiego patriotę, który wskazał Theodore'a Roosevelta i Woodrowa Wilsona jako kluczowe postacie w cementowaniu kontroli Komitetu. LaRouche argumentował, że prezydenci ci ułatwili uchwalenie Ustawy o Rezerwie Federalnej, skutecznie przekazując suwerenność gospodarczą Ameryki Komitetowi i jego podmiotom stowarzyszonym, w tym nowojorskiej Radzie Stosunków Zagranicznych - odgałęzieniu londyńskiego Okrągłego Stołu. Ten „liberalny establishment” wschodniego wybrzeża USA, często ukrywający się pod postacią arystokratycznych „patrycjuszy” lub „ekonomicznych rojalistów”, od tego czasu zdominował środowisko akademickie, media, rozrywkę i wydawnictwa, kształtując kierunek narodu, aby dostosować się do celów Komitetu.

Co ciekawe, Coleman zauważa, że władze USA nie ukrywają całkowicie swojej roli w tworzeniu „nowego porządku świata”, którego kulminacją będzie Jedno Państwo Światowe. Kultywują narrację, która pozycjonuje Amerykę - a co za tym idzie, jej obywateli - jako głównych beneficjentów tego globalnego imperium, nowoczesnego Pax Americana. Jednak Coleman odrzuca to jako złudzenie, starannie spreparowaną iluzję mającą na celu stłumienie oporu. W rzeczywistości, ostrzega, prawdziwymi zwycięzcami będą elitarni członkowie Komitetu i ich wewnętrzny krąg, podczas gdy zwykłych obywateli czeka ponury los: albo uznani za „nadwyżkę” i przeznaczeni do eliminacji, albo zredukowani do niewolnictwa w tym nowym porządku świata.

Program Komitetu wyraża się poprzez podmioty takie jak Klub Rzymski, założony przez Davida Rockefellera, rzekomego luminarza Komitetu. Organizacja ta wydaje „zalecenia” mające na celu przyspieszenie urzeczywistnienia Państwa Jednego Świata - polityki takie jak kontrola populacji, stagnacja przemysłowa (ukryta jako przejście do „społeczeństwa postindustrialnego”) oraz erozja suwerenności narodowej poprzez prywatyzację, otwarte granice i nieograniczony globalny przepływ towarów, kapitału i siły roboczej. Początkowo niektórzy zakładali, że środki te są ukierunkowane tylko na kraje rozwijające się, oszczędzając Amerykę jako przykład postępu. Coleman zaprzecza, że sama Ameryka stała się poligonem doświadczalnym, modelem wdrażania tych dyrektyw od lat sześćdziesiątych XX wieku - proces ten opisuje jako narodowe „samobójstwo”.

Coleman argumentuje, że transformacja ta rozpoczęła się wraz z rewolucją kontrkulturową połowy XX wieku. Szczegółowo opisuje, w jaki sposób Komitet zaaranżował powstanie punka, kultury hipisowskiej, muzyki rockowej (uosabianej przez Beatlesów), rewolucji seksualnej, powszechnego zażywania narkotyków i eskalacji przestępczości - wszystko to miało na celu zresetowanie amerykańskiego społeczeństwa. Jako globalny wyznacznik trendów, amerykański przewrót rozprzestrzenił się na cały świat. Z ekonomicznego punktu widzenia Komitet dążył do dezindustrializacji, a postacie takie jak Etienne Davignon nadzorowały upadek takich gałęzi przemysłu jak stal, motoryzacja, przemysł stoczniowy i rolnictwo. Coleman ubolewa nad celowym demontażem niegdyś dumnego amerykańskiego sektora morskiego i sabotowaniem rozwoju energii jądrowej, co jest zgodne z etosem „zerowego wzrostu” Klubu Rzymskiego.

W The Committee of Three Hundred Coleman maluje tragiczny obraz świata balansującego na krawędzi tyranii, napędzanego przez mroczną elitę, którą, jak wierzy, zdemaskował. Jego praca jest zarówno ostrzeżeniem, jak i wezwaniem do świadomości, zakorzenionym w jego wyjątkowym punkcie widzenia jako informatora, chrześcijanina i amerykańskiego patrioty obawiającego się o duszę swojego narodu. Niezależnie od tego, czy ktoś akceptuje jego wnioski, czy nie, popularność książki świadczy o jej sile prowokowania do myślenia i wzniecania debaty na temat sił kształtujących nasz świat.

---

Amon
www.strefa44.pl
www.strefa44.com.pl