40 milionów lat: Największy kwiat, jaki kiedykolwiek zachował się w bursztynie



Około 40 milionów lat temu kropla żywicy zamknęła kwiat i w ten sposób zachowała go niewiarygodnie dobrze do naszych czasów, dzięki czemu można go teraz dokładniej przeanalizować w badaniach.

Każdy, kto interesuje się paleontologią, niewątpliwie chciałby móc przyjrzeć się temu, jak nasza planeta wyglądała miliony lat temu. Dzięki niezwykłej konserwacji, jaką umożliwia bursztyn, możemy przynajmniej rzucić okiem na niektóre rzeczy z odległej przeszłości Ziemi. Zrobiły to również dwie naukowczynie Eva-Maria Sadowski z Museum für Naturkunde w Berlinie i Christa-Charlotte Hofmann z Uniwersytetu Wiedeńskiego, które na potrzeby swojego badania opublikowanego w czasopiśmie Scientific Reports dokładniej zbadały największy kwiat, jaki kiedykolwiek znaleziono w bursztynie.

Mimo że ma tylko 28 milimetrów, jest nadal znacznie większy niż jakikolwiek inny porównywalny okaz i oferuje naukowcom idealną okazję do zbadania kwiatu z tego wczesnego okresu historii Ziemi. Uważa się, że pochodzi z lasów bałtyckich w północnej Europie w późnym eocenie i datuje się go na okres od 33,9 do 38 milionów lat temu. W ostatniej analizie naukowcy wyodrębnili pyłek z okazu i stwierdzili, że jest on blisko spokrewniony ze współczesnym gatunkiem kwiatu z Azji o nazwie Symplocos, dlatego nadano mu nazwę Symplocos kowalewskii.

Skamieniałości bursztynowe są dla naukowców równie ekscytujące jak "jajko z niespodzianką" dla dzieci, bo nie dość, że oba mają odcień żółci, to jeszcze mogą zawierać drobne ciekawostki, które w przypadku skamieniałości bursztynowych mogą mieć setki milionów lat.

I musimy za to podziękować drzewom, ponieważ mają one wiele ciekawych i skomplikowanych sposobów obrony, a jednym z nich jest produkcja żywicy, lepkiej substancji, która ostatecznie staje się bursztynem. Wydostaje się z pęknięć kory i często jest zgubą owadów, które zostają w niej zamknięte i stają się skamielinami, które miliony lat później oferują nam fascynujące i szczegółowe spojrzenie na ostatnie chwile ich życia.

Tak więc wiele z naszego zrozumienia ewolucji niektórych grup owadów, w tym jętek, zawdzięczamy tym tzw. inkluzjom zwierzęcym (zooincs), które w dużej mierze mogliśmy badać jedynie przy użyciu okazów z bursztynu bałtyckiego z eocenu oraz bursztynu dominikańskiego i meksykańskiego z miocenu.

---

Amon
www.strefa44.pl
www.strefa44.com.pl